Władysław Raczkiewicz był słynnym polskim politykiem, działaczem społecznym 
i prezydentem Rzeczypospolitej na uchodźstwie.

Urodził się 28 stycznia 1885 r. w Kuitasi 
w Gruzji, a zmarł 6 czerwca 1947 r. w Ruthin w Walii. Wykształcenie zdobył w Rosji na Uniwersytecie Petersburskim i w Dorpacie, jednocześnie angażował się w działalność niepodległościową, za co był represjonowany przez Rosjan. Podczas I wojny światowej służył w armii carskiej, a po rewolucji lutowej tworzył polskie siły zbrojne na terenach rosyjskich. Po odzyskaniu niepodległości angażował się w organizację kresów wschodnich i brał udział w obronie Mińska przed bolszewikami. W II Rzeczypospolitej został ministrem spraw wewnętrznych w rządzie Wincentego Witosa, od 1921 do 1924 był wojewodą nowogródzkim, a po przewrocie majowym objął funkcję wojewody wileńskiego. W 1930 r. został senatorem, a potem marszałkiem senatu. Od lipca 1936 r. powierzono mu obowiązki wojewody pomorskiego z siedzibą w Toruniu.