Raczkiewicz Władysław
Władysław Raczkiewicz był słynnym polskim politykiem, działaczem społecznym i prezydentem Rzeczypospolitej na uchodźstwie.
Urodził się 28 stycznia 1885 r. w Kuitasi w Gruzji, a zmarł 6 czerwca 1947 r. w Ruthin w Walii. Wykształcenie zdobył w Rosji na Uniwersytecie Petersburskim i w Dorpacie, jednocześnie angażował się w działalność niepodległościową, za co był represjonowany przez Rosjan. Podczas I wojny światowej służył w armii carskiej, a po rewolucji lutowej tworzył polskie siły zbrojne na terenach rosyjskich. Po odzyskaniu niepodległości angażował się w organizację kresów wschodnich i brał udział w obronie Mińska przed bolszewikami. W II Rzeczypospolitej został ministrem spraw wewnętrznych w rządzie Wincentego Witosa, od 1921 do 1924 był wojewodą nowogródzkim, a po przewrocie majowym objął funkcję wojewody wileńskiego. W 1930 r. został senatorem, a potem marszałkiem senatu. Od lipca 1936 r. powierzono mu obowiązki wojewody pomorskiego z siedzibą w Toruniu.
We wrześniu 1939 r. ewakuował się przez Rumunię do Paryża zgodnie z zaleceniami władz polskich, które poleciły mu szukania pomocy u Polonii amerykańskiej. W tym samym czasie prezydent Ignacy Mościcki wyznaczył go na swego następcę. Jako nowy prezydent II RP na uchodźstwie przekazał część swej władzy na ręce gen. Władysława Sikorskiego, współpracował z Anglikami, na polecenie których odwołał ze stanowiska Naczelnego Wodza gen. Kazimierza Sosnkowskiego – protestującego do końca przeciw nowemu kształtowi polskich granic wschodnich.
Władysław Raczkiewicz zmarł w Walii w 1947 r., został pochowany na Cmentarzu Lotników Polskich w Newark.
Bogusław Bogucki