Klub Odkrywców Historii Regionu
Seroczki to wieś leżąca przy drodze krajowej nr 266, łączącej Radziejów ze Służewem, Aleksandrowem i Ciechocinkiem; ok. 25 km na północ od Radziejowa i 3 km na północ od Zakrzewa. Pierwsze wzmianki o S. pochodzą z XVI w., kiedy to jej właściciele przyjęli nazwisko Serockich. W 1550 r. wzmiankowany był A. Serocki, a 100 lat później Wojciech i Adam Seroccy.
Po utworzeniu Królestwa Polskiego w 1815 r. Seroczki znalazły się pod zaborem rosyjskim, w Guberni Warszawskiej, w powiecie nieszawskim, gminie i parafii Straszewo. W 1827 r. w Seroczkach było 16 domów i 155 mieszkańców. Grunty dworskie ok. 1880 r. stanowiły 1030 mórg, a do włościan należało 215 mórg. Wieś w tym czasie była znana z eksploatacji swoich bogatych pokładów torfu. Od Serockich majątek odkupiła rodzina wspomnianych już wcześniej Bogatków (piszących się z Bogatek). Obecny budynek dworski zbudowano w 1880 r. dla Antoniego Opata Karola Bogatko (1820-1885) ożenionego z Ewą Gajkowską. Ich synem był Adam Antoni Bogatko (1863-1912) ożeniony ze Stefanią Joanną Marią Grabską z Grabu h. Wczele.
W okresie międzywojennym Seroczki były wzorowo prowadzonym majątkiem ziemskim, a w 1926 r. dwór został przez Bogatków przebudowany. Poza rolnictwem, w Seroczkach nadal wydobywano torf. Areał majątku liczył w 1930 r. 575 ha. Przed wybuchem 2. wojny światowej część gruntów została sprzedana rządowi polskiemu pod potrzeby budowy lotniska wojskowego. Po wojnie majątek został przejęty przez Skarb Państwa Polskiego. Na gruntach folwarcznych utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne, a dwór został rozgrabiony. Wspaniałe meble gdańskie i inne wyposażenie zostało zniszczone.