KOHR Klub Odkrywców Historii Regionu

Pałac w Rulewie

Pierwsze wzmianki o wsi Rulewo, w którym mieści się dziś hotel Hanza Pałac, znaleźć można już w dokumentach z 1295 roku. Wówczas ta niewielka osada kociewska była własnością komturii Zakonu Krzyżackiego w Świeciu, jednak w kolejnych stuleciach wieś wielokrotnie przechodziła z rąk do rąk, stanowiąc na przemian ziemie polskie i niemieckie. Jej właścicielami byli między innymi przedstawiciele takich słynnych polskich rodów, jak Konarscy czy Dorpowscy. Na przełomie XVIII i XIX wieku w miejscu dzisiejszego pałacu stał dwór należący do rodziny Pawłowskich, z którego po pożarze pozostały jedynie zgliszcza. W 1829 roku posiadłość nabył Gustaw Theodor Maercker, który na fundamentach zrujnowanego dworu rozpoczął wkrótce budowę istniejącego do dziś, murowanego z cegły klasycystycznego pałacu. Nowy właściciel kontynuował jednocześnie prace nad otaczającym pałac parkiem krajobrazowym o cechach romantyzmu, założonym przez rodzinę Pawłowskich na początku XIX w. Do dziś można w nim podziwiać liczne okazy starodrzewu, wśród których są platan argentyński, buk czerwony, choina kanadyjska, robinie akacjowe i dąb szypułkowy, a także jesiony, wiązy i klony. Zawieruchy dziejowe przetrwały również trzy stawy połączone ze sobą kanałami, nad którymi przerzucono stylowe mostki, grota z koralowca oraz wzgórze widokowe. Rodzinie Maerckerów nie tylko założenie pałacowo-parkowe, ale i cała wieś Rulewo zawdzięcza swój rozwój. Syn Gustawa, Hans Nathanel wybudował przy pałacu tartak, kuźnię, gorzelnię, a nawet elektrownię – większość z tych obiektów przetrwała do czasów współczesnych. Jego doskonałe gospodarowanie oraz aktywny udział w życiu społecznym i politycznym uwieńczone zostały nadaniem mu tytułu szlacheckiego. Kartusz herbowy rodu Maerckerów do dziś znajduje się w tympanonie przedniej ściany pałacu.

Ostatnim prywatnym właścicielem dóbr rulewskich przed ich nacjonalizacją po II wojnie światowej przez władzę ludową był Rudolf Julius Emil von Maercker, który opuścił swe włości w roku 1945. Pałac, który nie ucierpiał na skutek działań wojennych, podobnie jak wiele innych obiektów tego typu, przekazany został pod zarząd PGR. Po zmianie ustroju, w 1994 roku Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa sprzedała przejęty od PGR pałac prywatnej osobie, która podjęła się remontu zaniedbanego obiektu, rozpoczynając prace od zdjęcia dachu i zbicia tynków wewnętrznych. Niestety, na tym „renowację” zakończono i pałac przez kolejne lata popadał w ruinę. Na szczęście, pod koniec XX wieku wpisany już do rejestru zabytków pałac trafił w ręce obecnego właściciela, który podjął się kosztownego remontu kapitalnego pałacu, którego celem było przywrócenie mu dawnej świetności – plan restauracji budynku zakładał przy tym przekształcenie go w obiekt hotelowy z zachowaniem w maksymalnym stopniu jego oryginalnego kształtu. I tak też się stało.