Historia

Na wyniosłym wzniesieniu, położonym na zachodnim skraju Jabłonowa, począwszy od średniowiecza wznosiły się kolejne dwory kolejnych właścicieli tej wsi (od 1962 roku miasta). W 1845 roku tutejszy majątek przeszedł w ręce Stefana Narzymskiego herbu Dołęga (1807-1868) i jego żony Otolii z Karwatów herbu Murdelio (1815-1867). Z ich to inicjatywy w latach 1854-1859 powstał neogotycki pałac jabłonowski. Autorem projektu tej budowli był berliński architekt Friedrich August Stueler, uczeń Karla Friedricha Schinkla. Nadzór nad pracami budowlanymi sprawował architekt Karl Lorenz. Pałac zdewastowano i ograbiono w latach 1914-1920, gdyż na początku I wojny światowej zajęło go wojsko niemieckie, później zaś stacjonował w nim miejscowy Grenzschutz. W 1931 roku ówczesna właścicielka, Helena Narzymska, sprzedała majątek i rezydencję w Jabłonowie Państwowemu Bankowi Rolnemu w Warszawie. Dwa lata później, na mocy umowy z tymże bankiem, w posiadanie pałacu weszło Zgromadzenie Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej, które ustanowiło w nim swój dom generalny. Pałac zaadaptowano na klasztor. Na początku II wojny światowej siostry zostały wysiedlone, a od listopada 1939 do czerwca 1943 roku w pałacu funkcjonował wysiedleńczy obóz zniemczenia. Na potrzeby obozu wyburzono ściany odgradzające cele sióstr, tworząc większe pomieszczenia. Po likwidacji obozu miejsce więźniów zajął Wehrmacht, po nim zaś, w lutym 1945 roku, wprowadziło się tu na krótko rosyjskie NKWD. Siostry pasterki powróciły jeszcze w tym samym miesiącu i rozpoczęły konieczne naprawy, trwające przez kilka następnych lat. Następny remont obiektu przeprowadzono w 1958 roku.