Starcie zakończyło się zwycięstwem Polaków i Litwinów oraz śmiercią wielkiego mistrza Ulryka von Jungingena i większości braci zakonnych. Bitwa była częścią tzw. wielkiej wojny z zakonem krzyżackim toczącej się w latach 1409-1411 i zakończonej I pokojem toruńskim, który – mimo świetnego zwycięstwa wojsk polsko-litewskich - nie przyniósł wymiernych korzyści Polsce.

Wojna z zakonem trwała od 14 sierpnia 1409 roku do maja 1411 roku. Doprowadziła do niej zaborcza polityka prowadzona przez państwo zakonne i podejmowane przez nie próby rozerwania sojuszu polsko-litewskiego, który stanowił dla niego zagrożenie. Jako pierwsza zaatakowała armia zakonna, która nie tylko spustoszyła ziemię dobrzyńską, Krajnę i Mazowsze, ale zajęła również Bydgoszcz. We wrześniu Polacy dokonali kontrataku, odzyskując część ziem, a już 8 października obie strony konfliktu zawarły rozejm, określający przerwę  w działaniach wojennych, która miała potrwać do 24 czerwca 1410 roku. Zgodnie ze średniowiecznym zwyczajem – zimą nie toczono żadnych walk.

W roku następnym działania wojenne rozpoczęły się latem. Wojska polskie wtargnęły na terytoria zakonne 9 lipca, a 15 lipca doszło do słynnej bitwy pod Grunwaldem, w której zakon poniósł druzgocącą klęskę. Oprócz wielkiego mistrza poległo w niej 203 braci zakonnych z 250 biorących udział w walce. 10 października rozegrano kolejną bitwę pod Koronowem, która także zakończyła się sukcesem Polaków. Zwycięstwa nie przyniosły jednak zadowalających rezultatów. Wprawdzie początkowo miasta pruskie bez walki poddawały się Jagielle, nie udało się jednak zdobyć stolicy zakonu – Malborka, a wojska litewskie przestały udzielać wsparcia walczącej z Krzyżakami stronie polskiej.

W dniu 1 lutego 1411 r. na wiślanej wyspie w Toruniu – Kępie Bazarowej – został podpisany traktat pokojowy między Polską i Litwą a Krzyżakami. Zakon stracił Żmudź, ale tylko na okres życia Władysława Jagiełły i księcia Witolda. Odzyskał natomiast terytoria zajęte w czasie wojny przez Polaków, m.in. Toruń i ziemię chełmińską. Polska otrzymała ziemię dobrzyńską i zawkrzeńską. Poza tym wyrażono obopólnie zgodę na swobodne przemieszczanie się kupców z obu krajów na obszarze Polski i państwa zakonnego. Ostateczna ratyfikacja dokumentów pokojowych nastąpiła w maju 1411 roku. Traktat sygnowali: Władysław Jagiełło i książę Witold. Stronę krzyżacką reprezentował wielki mistrz Heinrich von Plauen.

I pokój toruński nie przyniósł Polsce szczególnie cennych zdobyczy. Nie odzyskano Pomorza Gdańskiego, a struktura administracyjna zakonu i stolica – Malbork pozostały nienaruszone. Na ostateczną klęskę Krzyżaków trzeba było czekać aż do 1466 roku.

Bogusław Bogucki