Początkowo jego edukacją kierowali wynajmowani przez matkę guwernerzy. Wkrótce – w 1802 roku – trafił jednak pod opiekę Mikołaja Chopina (ojca Fryderyka), a już w 1805 roku wstąpił do Liceum Warszawskiego, gdzie pobierał nauki pod kierunkiem swego dawnego nauczyciela, a wówczas rektora szkoły – Samuela Bogumiła Lindego, któremu pomagał w pracach nad słownikiem języka polskiego.

Następnie – dzięki wsparciu matki – udał się do Paryża, gdzie do 1811 roku studiował języki obce, prawo, chemię, literaturę, geologię i nauki rolnicze. Po powrocie do Polski podjął pracę w administracji państwowej, uczestniczył w sejmikach. Zaczął też pisywać artykuły o tematyce ekonomicznej dla warszawskiej prasy.

W 1818 r. ożenił się z Praksedą Gzowską i odkupił od matki dobra w Żelazowej Woli i Orłach. W latach następnych zaangażował się w działalność naukową na Uniwersytecie Warszawskim, opracowując pierwsze polskie podręczniki z zakresu ekonomii i administracji oraz artykuły i książki, również po francusku, które spotkały się z uznaniem w całej Europie. Podkreślał w nich konieczność stworzenia silnej klasy średniej. Zaznaczał również, że warunkiem osiągnięcia powszechnego dobrobytu jest likwidacja ubóstwa chłopów.

Skarbek porzucił pracę naukową po upadku powstania listopadowego, gdy władze rosyjskie zamknęły Uniwersytet Warszawski i Towarzystwo Przyjaciół Nauk, w którym wcześniej aktywnie się udzielał. Działając po 1831 roku w administracji państwowej, zajął się reformą więziennictwa – podjął pierwsze na ziemiach polskich próby resocjalizacji skazanych, dbał też o unowocześnienie szpitali i domów dobroczynnych.

W 1854 roku Skarbek został ministrem w Komisji Rządowej Sprawiedliwości oraz senatorem. Jako urzędnik państwowy próbował niejednokrotnie zwiększyć polskie wpływy w administracji i szkolnictwie, ale bez większego powodzenia. W 1858 roku w wyniku intryg niechętnych mu urzędników rosyjskich złożył dymisję i odszedł ze służby publicznej. Resztę życia spędził, pisząc i publikując prace naukowe i literackie. Zmarł 25 listopada 1866 roku. Został pochowany na warszawskich Powązkach.

Fryderyk Skarbek zostawił po sobie niezwykle bogatą i różnorodną spuściznę naukową i artystyczną. Interesował się bowiem prawem, ekonomią, historią (napisał poczytne Dzieje Księstwa Warszawskiego), tworzył również poezje, bajki, powieści i sztuki sceniczne. Zajmował się tłumaczeniami, a także malarstwem. Z przyjemnością spędzał czas w dobrach swoich dzieci na Kujawach. Był ponadto ojcem chrzestnym i przyjacielem Fryderyka Chopina, który właśnie Skarbkowi zawdzięczał swoje imię oraz motywację do prezentowania swojej twórczości w całej Europie.

Bogusław Bogucki