Zwolniony w 1969 r. podjął pracę w Stargardzie Szczecińskim, a następnie w Zakładach Rowerowych w Bydgoszczy. W latach 80. był taksówkarzem, przez cały ten okres współpracował aktywnie z opozycją niepodległościową 
i związkami zawodowymi. We wrześniu 1980 r. wstąpił do „Solidarności”, 19 marca 1981 r. został ciężko pobity przez MO podczas tzw. „prowokacji bydgoskiej”. Podczas stanu wojennego był internowany w Strzebielinku i Warszawie – Białołęce do 22 grudnia 1982 r.; prowadził głodówki i akcje protestacyjne, po wyjściu na wolność został wyrzucony z pracy, prześladowano go i inwigilowano. Angażował się we władzach „Solidarności” Regionu Bydgoskiego. Po 1989 r. został posłem na sejm (1991-2001) z listy związkowej, Unii Demokratycznej i Unii Wolności. Był wiceprzewodniczącym Komisji Krajowej „Solidarności”. Pracował również, jako członek Komisji Polityki Społecznej, Komisji Rodziny i Rady Ochrony Pracy w sejmie. Od 2001 r. założył własną działalność gospodarczą (firma naprawiająca kserokopiarki), startował bezskutecznie w wyborach senackich i kandydował na prezydenta Bydgoszczy. W 2007 r. dostał się do senatu z ramienia Platformy Obywatelskiej, w 2011 r. został ponownie wybrany z okręgu bydgoskiego.

Bogusław Bogucki