Czuł się silnie związany z Polską, dlatego w 1869 roku zmienił nazwisko – z rodowego Riediger – na Rydygier. Chciał w ten sposób silniej zamanifestować swoją polskość. Po studiach pracował przez jakiś czas, jako asystent w klinice w Greifswaldzie i w szpitalu w Gdańsku, następnie wykładał w klinice chirurgicznej w Jenie. W 1879 roku osiadł na stałe w Chełmnie i założył własną prywatną klinikę.

Rydygier zasłynął jako wybitny chirurg, który jako jeden z pierwszych w świecie wykonał operację resekcji żołądka, a także wiele innych zabiegów chirurgicznych. Wiele opracowanych przez niego metod stosuje się jeszcze dzisiaj w leczeniu chorób wewnętrznych, na przykład układu pokarmowego i serca.

Związany z Chełmnem lekarz cieszył się opinią doskonałego chirurga w całej ówczesnej Europie – nic więc dziwnego, że w 1887 roku zaproponowano mu objęcie katedry chirurgii Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w 1898 roku kierownictwo katedry na Uniwersytecie Lwowskim, na którym kilka lat później (1901-1902) pełnił funkcję rektora.

W czasie I wojny światowej Rydygier stanął na czele wojskowego szpitala w Brnie, nie ograniczając swoich obowiązków do kierowana placówką, ale niosąc bezpośrednią pomoc rannym żołnierzom i cywilom. Walczył też jako żołnierz. W listopadzie 1918 roku w stopniu porucznika wziął udział w obronie Lwowa przed Ukraińcami. Po odzyskaniu niepodległości, w czasie wojny z bolszewicką Rosją, kierował organizacją szpitali wojskowych.

W uznaniu jego zasług przyznano mu wiele wyróżnień i honorowych tytułów. Jego działalność doceniły nie tylko władze polskie, ale także sam papież i cesarz Austro-Węgier.

Ludwik Rydygier zmarł 25 czerwca 1920 roku. Pochowano go w kwaterze dowódców na Cmentarzu Obrońców Lwowa. Jest patronem wielu szkół i szpitali, również poza granicami regionu, z którego się wywodzi.

Bogusław Bogucki