Antoni Laubitz szybko dał się poznać jako społecznik pracujący na rzecz najuboższych, głęboko przejmujący się losem dzieci oraz aktywista wspierający wszelkie projekty, mające na celu upiększanie miasta. Należał do wielu organizacji działających w Inowrocła­wiu. Część z nich założył sam, część – wspierał i współfinansował (Towarzystwo Rolnicze Inowrocławsko-Strzelińskie, Towarzystwo Robotników Katolickich, Towarzystwo Młodzieży im. św. Stanisława Kostki). Był też współorganizatorem ważnego lokalnego czasopisma: „Dziennika Kujawskiego”, inicjatorem budowy kościoła Zwiastowania NMP, pomnika św. Wojciecha, kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa, a także renowacji tzw. „Ruiny”, czyli kościoła Imienia Najświętszej Maryi Panny.

Przed wybuchem I wojny światowej zaangażował się w ruch spółdzielczy. Prowadził działalność edukacyjną wśród rolników. Sprzeciwił się też ostro germanizacji kontynuowanej przez władze niemieckie. Po 1915 roku wstąpił do konspiracji niepodległościowej, a w 1918 roku został członkiem Powiatowej Rady Ludowej. Podczas powstania wielkopolskiego opowiedział się za pokojowym porozumieniem z Niemcami i rokowaniami zakończonymi ustąpieniem zaborców.

W niepodległej Polsce powierzono mu zadanie repolonizacji oświaty w powiatach: inowrocławskim, mogileńskim i strzeleńskim. Przyszły biskup nie poprzestał jednak na wypełnianiu powierzonych mu obowiązków. Z jego inicjatywy wyremontowano i wybudowano wiele kościołów, archidiecezjalne muzeum i bibliotekę. Nic więc dziwnego, że w uznaniu jego zasług przyznano mu tytuł honorowego obywatela Inowrocławia i Pakości.

Ksiądz Laubitz zdobywał kolejne godności i zaszczyty kościelne. W 1920 roku został proboszczem parafii archikatedralnej w Gnieźnie i prepozytem kapituły metropolitarnej oraz wikariuszem generalnym archidiecezji gnieźnieńskiej. Cztery lata później otrzymał nominację na biskupa sufragana gnieźnieńskiego. Zmarł 17 maja 1939 roku. Pochowano go w katedrze w Gnieźnie.

Bogusław Bogucki