Dwa lata później obronił pracę habilitacyjną. W 1793 roku zetknął się z emigrantami, którzy po trzecim rozbiorze Polski licznie przybywali do Drezna i Lipska. Linde z czasem zaczął z nimi współpracować i tłumaczyć na język niemiecki odezwy i druki polityczne, m.in. O ustanowieniu i upadku Konstytucji 3 Maja autorstwa Hugona Kołłątaja.

Po wybuchu insurekcji kościuszkowskiej wrócił do Polski. Najpierw działał aktywnie, jako emisariusz, następnie wziął udział w powstaniu. W latach 1795-1803 pracował dla Józefa Maksymiliana Ossolińskiego, gromadząc i segregując zbiory, które stały się zalążkiem Ossolineum – jednej z najważniejszych polskich bibliotek założonej w 1817 roku we Lwowie. Linde miał wówczas poparcie polskiej elity intelektualnej: Adama Kazimierza Czartoryskiego, Ignacego Potockiego i Tadeusza Czackiego. Od roku 1804 do 1847 mieszkał w Warszawie. Objął stanowisko rektora Liceum Warszawskiego (do jego uczniów należał m.in. Fryderyk Chopin), kierował Biblioteką Publiczną, był też członkiem Izby Edukacyjnej Księstwa Warszawskiego. Przyczynił się do założenia Uniwersytetu Warszawskiego, na którym wykładał aż do zamknięcia uczelni w 1831 roku. W 1835 roku poświęcił się bez reszty pracy naukowej i zrezygnował z życia publicznego. Zmarł w Warszawie 8 sierpnia 1847 roku.

Największym dziełem Lindego jest sześciotomowy Słownik języka polskiego, wydany w latach 1807-1814. Wydanie drugie ukazało się po śmierci autora – w latach 1854-1860. Dzieło, które było wynikiem wieloletniej pracy nad najdawniejszymi zabytkami polskiej literatury, składało się z około 60 tys. haseł i było pierwszą tego typu publikacją, która rozsławiła język polski w Europie. Dzięki słownikowi Linde został członkiem towarzystw naukowych w Warszawie, Getyndze, Pradze, Petersburgu, Wilnie, Berlinie, Królewcu, Paryżu i Kopenhadze. W 1844 roku władze Torunia, doceniając jego zaangażowanie w popularyzowanie języka ojczystego i wkład w rozwój nauk polonistycznych, nadały mu honorowe obywatelstwo miasta.

Bogusław Bogucki