Mieszkając w Argentynie zaczął organizować wyprawy w głąb kraju i opisywać je w czasopismach „Life”, „Time and Life”, a także w stacjach telewizyjnych. Podróżował po dżungli, pływał żaglówką po rzece Paragwaj, odkrywał tunele i jaskinie w górach Serra do Roncador, w 1957 r. przewędrował obie Ameryki od południa do Alaski. W 1976 r. wspólnie z Elżbietą Dzikowską dotarł do stolicy Inków Vilcacamby. Tony Halik opisywał swoje przeżycia w wielu książkach, z których najsłynniejsze to: „Z kamerą i strzelbą przez Mato Grosso” i „Moja wielka przygoda”. Był przyjacielem Indian i ukazywał ich prześladowanie przez białych ludzi. Za swoją działalność dziennikarską i humanitarną otrzymał wiele nagród i odznaczeń, m.in. „Humanitas Prize”, nagrodę Pulitzera (dla stacji NBC za cykl programów o Kubie), „Złoty Ekran”, a w 1985 r. medal „Za zasługi dla miasta Torunia”. W 1975 r. przeniósł się na stałe do Polski, ale nie przestawał podróżować po świecie. Owocem jego wypraw były popularne programy telewizyjne, z których najbardziej znany to „Pieprz i wanilia”.

Tony Halik zmarł w 1998 r. i został pochowany w Warszawie. W 2003 r. powstało w Toruniu muzeum inspirowane jego działalnością: „Muzeum Podróżników im. Tony Halika”.

Bogusław Bogucki