Późnoklasycystyczny pałac w Długiem został zbudowany w pierwszej połowie XIX wieku, prawdopodobnie przez Mariana Cissowskiego, dla córki Elżbiety.
Jest to piętrowa, podpiwniczona, murowana z cegły na podmurówce z kamienia polnego budowla, wzniesiona na rzucie prostokąta. Otynkowane elewacje są w narożach boniowane. W dziewięcioosiowej elewacji frontowej, zwróconej w kierunku wschodnim, umieszczono czterokolumnowy joński portyk zwieńczony trójkątnym szczytem, podniesiony na sześciu stopniach. Na wysokości pierwszego piętra portyk przedzielony jest balkonem wspartym na dźwigarach. Podstawa balkonu pochodząca z początku XX wieku jest żeliwna, o bogatych motywach roślinnych, z herbami Lubicz i Jastrzębiec. Elewacja tylna pałacu jest również dziewięcioosiowa. Wewnątrz na osi głównej znajduje się sień z wyodrębnioną klatką schodową. Z dawnego wyposażenia zachowało się niewiele elementów wewnętrznych, m.in. kominek neorokokowy w salonie balkonowym. Całość nakryto dachem czterospadowym. Pałac usytuowany jest na niewielkim wzniesieniu w w rozległym parku krajobrazowym ze starodrzewem oraz stawem. Z prawej strony pałacu, przy bramie wjazdowej stoi parterowa oficyna. Całość jest ogrodzona płotem.
W 1842 roku drogą koligacji rodzinnych majątek przeszedł w ręce rodziny hrabiów Broel-Platerów. Po śmierci hrabiego Krzysztofa Broel-Platera w 1871 roku majątkiem przez 30 lat zarządzała wdowa po nim, hrabina Elżbieta. W 1904 roku jej syn, Gustaw Broel-Plater, sprzedał majątek Arturowi Borzewskiemu. Po II wojnie światowej majątek przeszedł w ręce skarbu państwa. W 1956 roku wnętrza pałacowe przebudowano dla potrzeb szkoły. Obecnie pałac jest własnością prywatną.