W poł. XVIII w. Szafarnia była tzw. rumunkiem, czyli leśną polaną w Puszczy Sokołowskiej, zasiedloną przez parę chłopskich rodzin, powiększających powierzchnię poprzez wyrąb lasu i należącą do majątku w Płonnem. Nazwa wsi pojawiła się pierwszy raz w pruskim katastrze podatkowym, sporządzonym w 1773 r. Po śmierci Juliusza Dziewanowskiego (†1772) Płonne przypadło trzeciemu jego synowi Dominikowi (1759 – 1827). W 1792 r. z majątku Płonne wyodrębniono Szafarnię, którą przejął jego starszy brat Jan (1755 – 1815), po jego śmierci syn Juliusz Ignacy (1779 – 1854), a w 1838 r. wnuk Dominik (1811 – 1881), czyli Domuś – przyjaciel Fryderyka Chopina z liceum w Warszawie i z pensji u Chopinów. Ojciec Domusia był właścicielem nie tylko Szafarni, lecz także znajdującego się nieopodal Płonka i Bocheńca.

Stary drewniany dwór Dziewanowskich, w którym przebywał Chopin, został rozebrany w 1910 r., a stał w głębi obecnego parku. Obecny murowany pałacyk pochodzi z 2 poł. XIX w. W nim mieści się Ośrodek Chopinowski, wyposażony w salę koncertową i małe muzeum. Budynek otoczony jest parkiem o powierzchni 3,6 ha, z sześcioma pomnikami przyrody (m.in. „Lipa Chopina”, 4 „Dęby Dziewanowskich” i grusza). Najprawdopodobniej w czasie pobytu Chopina w Szafarni w latach 1824 – 1825 istniała już, zachowana do dzisiaj skromna oficyna, znajdująca się po pn. – wsch. stronie parku.

Na pierwsze wakacje poza Warszawę i Żelazową Wolę Fryderyka Chopina zaprosił Juliusz Ignacy Dziewanowski i jego syn Dominik. Chłopiec poznawał tu tradycję i obrzędy polskiej wsi, skomponował też pierwsze mazurki i redagował oryginalną gazetkę pod tytułem”Kuryer Szafarski“, która pełniła rolę listu do rodziców. Pisemko zawierało wiadomości krajowe (szafarskie) oraz zagraniczne (z okolicy).